Vanlife: Millenial zelfkastijding

Na een aantal heerlijke hostel dagen begaven wij ons schoorvoetend weer richting het kampeerleven. Maar de ernstige ontwenningsverschijnselen van de bewoonde wereld bleven uit. Eigenlijk ook omdat we die bewoonde wereld niet echt verlieten. Verder bezochten we Sintra en Lissabon en tot slot nog een Cliffhanger met een C.

Nog even door Ericeira zwerven

Het contrast met het gezellige hostel was wel heel groot toen we de eerste nacht ten noorden van Ericeira op een parkeerplaatsje langs een weg met razende auto’s stonden. Als troost hebben we koffie gedronken in de sjieke mega surfsjop naast het tankstation. Was een schrale troost. Een soort surf Ikea. Daarna hebben we wel lekker over de kliffen gestruind waar je je in de wildernis waant. Het was een gigantisch hoge dag dus Ad heeft zich vergaapt aan de bulderende bakken die binnen kwamen rollen.

Wat ook altijd mooi is aan kliffen is dat die langzaam worden terug veroverd door de zee. Wat best balen is als je bijvoorbeeld een miljoenen villa hebt gekocht en vervolgens jouw klif afbrokkelt. Maar het levert mooie plaatjes op zoals een oud kasteeltje wat op een overhangende klif stond en waarschijnlijk over honderd jaar verdwenen is. We zagen beneden op het strand dan ook allemaal resten van bouwwerken tussen de brokstukken liggen.

Na deze verkwikkende wandeling hebben we heerlijk gekookt in ons knusse bussie en lekker geslapen. De dag erna wilden we een stukje rijden of in ieder geval weg van die weg. Halverwege Ericeira zagen we mooie golven voor Ad dus hij ging er in. Ik hield het maar bij filmen. Wat een held hè die man van mij.

Sintra

Gekampeerd bij São Julião. Een fijne rustige plek waar wel meer campers en busjes stonden. Na twee dagen niet douchen en in een zakje kakken werd het wel dringend tijd voor een camping.
Maar eerst deden we nog even Sintra aan, wat is dat toch een kicken plek. Wel bijna een hartaanval gekregen door alle steile steegjes en onverwachte stopborden. Hoe kon ik ooit vergeten dat het echt een vreselijke plek is om te rijden. Had ik denk verdrongen. We reden te ver door op een eenrichtingsweg en kwamen er achter dat we dezelfde verschrikkelijke weg weer moesten nemen om bij het landgoed Quinta da Regaleira te komen waar we heen wilden. Dan maar een stukje terug lopen de heuvel op. Nadat we allebei een half uur hadden gezwegen omdat we er klaar mee waren begon de sfeer er weer een beetje in te komen. Een kopje koffie in het park deed wonderen! En de attracties deden de rest. Zie foto’s.

Cascais en Lissabon

We besloten 's avonds in Cascais op een camping te staan om te douchen en de afwas te doen en ons weer mens te voelen enzo.
De volgende dag reden we via de kustweg Lissabon binnen. Wow wat is dat toch mooi. Er rolden hoge golven binnen met uiteraard heel veel surfers er op en om de tien minuten zagen we wel een adembenemend kasteeltje. We gingen even hipster doen bij LxFactory. Een oud industrie terreintje dat bevolkt wordt door allerlei kleine kunstzinnige ondernemers. Vooral een toeristische hotspot maar daarom niet minder leuk. Nog even omgereden om heeeel lekker groente te eten bij Honest Greens. Daarna hadden we alweer genoeg van de stad en reden we twee uurtjes naar beneden naar Sines waar de golven wat meer behapbaar zouden zijn. Na vijf dagen niet surfen keek ik heel erg uit naar deze strandsessie.

Covid in de camper

Ja en toen was het zover. Bijna twee jaar na de start van de pandemie waren ook wij aan de beurt.
Ik kwam ’s ochtends al bijna mijn bed niet uit en heb de rest van de dag voor pampus gelegen. Er ging ook geen belletje rinkelen ofzo totdat Willem toevallig langskwam en hij nog een test had liggen. En ja hoor: Coroni! Achteraf gezien wel logisch, want Ad had precies hetzelfde vijf dagen geleden. Beetje dom voelden we ons wel dat we er zo laat achter kwamen.
Gelukkig hadden we net volop voedsel en water ingeslagen dus eigenlijk veranderde er niets. En er waren mooie golven en 6 gezellige buren (Willem + border collies) dus Ad was ook tevreden.

Als je zo ziek ligt te zijn wordt je echt dankbaar voor je goede gezondheid. Ik ga nooooit meer klagen dit jaar en alleen maar dankbaar zijn voor alles wat ik heb. Zo en nu eens kijken hoe lang deze covid verlichting gaat aanhouden.

Op het moment van schrijven ben ik al weer aardig opgeknapt en heb ik zelfs al weer een lekker surfsessietje achter de rug. Lekker een paar dagen de beach bum uithangen totdat we weer uit quarantaine mogen!

Nouja dat was onze afgelopen week. Hasta la pasta en tot in de pruimentijd.