Van van naar villa

Yo with the banjo. Hier een voorlopig laatste #goodlife #blessed verslag. Over quarantaine aan het strand en daarna in een villa logeren.

Zo dus Ad en ik hebben vorige week voornamelijk in ons bussie doorgebracht. Ik was eigenlijk vrij snel klachtenvrij maar die verrekte test bleef maar positief uitslaan. Maakte niet veel uit, want Ad testte telkens negatief dus hij kon boodschapjes doen. En we hadden de zee ter vermaak. Veel gelezen ook.

Ode aan het kamperen

Ondanks mijn gezeik op #vanlife (dat je in je keuken slaapt, dat als je 1 dingetje wilt pakken je hele camper meteen ontploft is, dat er altijd net als je stiekem je plas emmer wilt leeg gooien er iemand gezellig een praatje komt maken, dat je met natte surfplanken boven je hoofd slaapt en er zeewater op je neus drupt, dat het in de winter in Portugal eigenlijk te koud is om te kamperen…) weer een heerlijke tijd gehad en nog meer van Portugal verkend.

Want kamperen is gewoon mijn ding. Niet alleen door de golven, het mooie weer, buitenleven, de rust en het in slaap vallen met het geluid van de zee. Maar ook bijvoorbeeld omdat ik omringd wordt door gelijkgestemden (60-plussers). Die doen zulke heerlijke wollige dingen. Van de week zat ik te aanschouwen hoe er twee de voorraadkast aan de buitenkant van de camper aan het herindelen waren. Alles moest er uit, het stoffertje ging er doorheen en daarna werd het weer meticuleus volgebouwd met flessen frisdrank en camping tafels en dergelijke. Dat alles gebeurt natuurlijk op het comfortabele schoeisel van dikke sokken in slippers (zoals ik al zei: gelijkgestemden).

Toen het stel de volgende dag wegreed stond ik even te zwaaien zoals het een goede camperbuur betaamd en toen begon de vrouw met haar wollige pony en rode blossen heel enthousiast terug te zwaaien. Dan is mijn dag gemaakt.

Sowieso is het altijd grappig om camperaars te observeren want omdat ze vaak lange tijd op reis zijn, doen ze vooral hele alledaagse dingen. Veel gepoets, met allerlei doekjes en met het geliefde stoffertje. Of lekker voor de tv zitten.

GoPro Beauty

De GoPro er weer eens bij gepakt om Ad te filmen. Heel leuk om dan de beelden terug te kijken en weer eens te zien wat een lekker ding je eigenlijk bent.

#nomakeup #nofilter

Hippieland

Verder zijn we nog langs Ro, Siem, baby Avy en hond Ella geweest en hebben met hun de hippie landjes rondom Vila do Bispo bekeken. Daar wonen allemaal mensen op landbouw grondjes waar ze zelfvoorzienend proberen te zijn. Je mag op die landjes geen huis neerzetten dus je ziet de gekste constructies met campers en afdakjes voorbijkomen.

Wel heerlijke plekken zijn het, afgelegen valleien met onverharde wegen en niets dan het geluid van koeienbellen en kippen om je heen. Er loopt trouwens een super gave wandeltocht doorheen mocht je ooit een leuke uitdaging zoeken.

Dankbaarheid uitdrukken in wiet

Ad vond sleutels op het strand en werd tegen wil en dank beloond met een plukje wiet. Nu ligt het in de auto en weten we niet wat we er mee moeten. Ook niet de eerste keer dat dit ons overkomt trouwens. Wat is dat toch met die stonervibe die wij klaarblijkelijk uitstralen?

Villa

Oké vergeet alles wat ik over kamperen heb gezegd. Ik ben er achter dat ik gemaakt ben om in een villa te wonen.
Dit. Is. De. Leven.
We zitten sinds donderdag in een villa in El Palmer met Nienke en Daniël. Lekker kokkerellen (in een keuken!!!), bakkies doen op een terrasje, aan het zwembad chillen en surfen.

Jana Spierenburg-genen

Er moest natuurlijk wel iets fout gaan in al deze vredigheid. Ik ben op mijn bek gegaan en heb ik nu een gekneusde teen. Het ging zo: we gingen surfen en ik ging de sleutel even afgeven bij Nienke die op het terras zat te chillen. Iedereen die wel eens een wetsuit aan heeft gehad weet hoe zelfbewust je daar van wordt. Dus ik probeerde heel nonchalant weg te lopen van het terras gevuld met coole mensen met geblondeerde pieken, half sprintend zodat het sneller achter de rug zou zijn. Was er een heel laag hekje waar ik even over een wilde hoppen. Nou de rest kun je zelf wel invullen. Halverwege mijn val probeerde ik Ad z’n prachtige surfboard te redden (wat aardig lukte) dus ik kwam op mijn knokkel terecht die helemaal open lag. Na deze afgang wist ik niet hoe snel ik de strand afgang af moest om uit het zicht te zijn. Gelukkig werden mijn wonden gauw ontsmet in het zoute zeewater. Sindsdien heb ik een blauwe teen en gaat het surfen niet zo soepel. Maar dat mag de pret niet drukken!